ચાલો માનવીય અભિવ્યક્તિના સાર પર વિચાર કરીએ. માનવી પ્રાપ્ત કરી શકે તેવી સૌથી નોંધપાત્ર વસ્તુ કઈ છે? માનવ જીવનને તેની સંપૂર્ણ હદ સુધી જીવવાનો અર્થ શું છે ? જવાબ સરળ અને ગહન બંને છે . તે પ્રેમ છે.
પ્રેમઃ સ્વયંનું વિસર્જન
પ્રેમ એટલો ઊંડો અને ઘેરાયેલો છે કે તે સમગ્ર માનવ મનના વિસર્જનની માંગ કરે છે . જ્યારે મન જાણીતા, મૂર્તથી પીછેહઠ કરે છે, ત્યારે જ આપણે ખરેખર અમર્યાદિત પ્રેમ કરવાનું શરૂ કરી શકીએ છીએ. આવા શરણાગતિ વિના, પ્રેમ સ્વાર્થની કવાયત બનવાનું જોખમ લે છે. જ્યારે બે વ્યક્તિઓ વચ્ચે ચોક્કસ ઉદ્દેશો આવે છે, ત્યારે સ્વાર્થીપણું અનિવાર્યપણે અંદર આવે છે.
વ્યવહારિક દુનિયા અને પ્રેમ
હા, આપણી ટ્રાન્ઝેક્શનલ દુનિયામાં, જીવન ટકાવી રાખવા માટે ચોક્કસ સ્તરનો સ્વ-હિત જરૂરી છે . જો કે, તે પ્રેમ નથી જેની આપણે અહીં વાત કરી રહ્યા છીએ. અમે એવા પ્રેમની ચર્ચા કરી રહ્યા છીએ જે સ્વ-હિતને પાર કરે છે, મનની મર્યાદાઓને વટાવે છે અને માણસો વચ્ચેના અંતરને ઓગાળી દે છે. આ પ્રેમ એ આપણો સાચો નિરાકાર સ્વભાવ છે .
અહંકારની બહાર: સંપૂર્ણ જીવન જીવવાનો માર્ગ
જ્યારે સ્વરૂપો ઉદ્ભવે છે, ત્યારે મન જાગૃત થાય છે, ઉદ્દેશો પ્રગટ થાય છે, અને આપણે દુઃખના ચક્રમાં ખેંચાઈ જઈએ છીએ. જીવનને સંપૂર્ણ રીતે જીવવા માટે, આપણે જીવનને તેની સંપૂર્ણતામાં સમજવું જોઈએ. તો જ આપણે એકબીજાને સાચા દિલથી પ્રેમ કરી શકીશું. નહિંતર, જીવન છુપાયેલા ઇરાદાઓની કંટાળાજનક રમત બની જાય છે.
દ્વૈતની એકતા
આ રમતમાં જીત અને હાર માત્ર એક જ સિક્કાની બે બાજુઓ છે. જ્યારે તમે દ્વૈતને સમજવાનું શરૂ કરો છો – જેમ કે સારા અને ખરાબ, સાચા અને ખોટા – એકીકૃત સમગ્ર તરીકે, તમે સંપૂર્ણ જીવન જીવી રહ્યા છો. તે એકીકૃત સમજ પ્રેમ છે. આ પ્રેમ એ આપણું સૌથી ઉત્કૃષ્ટ અભિવ્યક્તિ છે, માનવ જોડાણની કાલાતીત સિમ્ફની છે, નામ અથવા સ્વરૂપ દ્વારા નિરંકુશ છે. તે આપણું સર્વોચ્ચ કૉલિંગ છે અને આપણા અસ્તિત્વનો સાચો સાર છે .